Św. Szymon z Lipnicy (ur. między 1438 a 1440 w Lipnicy, zm. 18 lipca 1482 w Krakowie) – polski święty Kościoła katolickiego, prezbiter, kapłan z franciszkańskiego Zakonu Braci Mniejszych (OFM) – oo. Bernardynów. Rodzice św. Szymona, Anna i Grzegorz, mimo iż nie byli zamożni, starali się zapewnić mu jak najlepsze wychowanie. W 1454 r. Szymon rozpoczął, a w 1457 ukończył wydział nauk wyzwolonych na studiach uniwersyteckich na Akademii Krakowskiej, uzyskując tytuł bakałarza.
Dlaczego modlimy się za jego wstawiennictwem o ustanie epidemii?
Od lipca 1482 r. do 6 stycznia 1483 r. Kraków dotknięty był epidemią cholery. Wówczas franciszkańscy zakonnicy z klasztoru bernardynów, a wśród nich św. Szymon, niestrudzenie otaczali chorych opieką. Ojciec Szymon gorliwie opiekował się chorymi i udzielał sakramentów. Wkrótce sam zachorował. Z pokorą znosząc cierpienia choroby, przy końcu życia wyraził pragnienie, aby pochowano go pod progiem kościoła, tak by wszyscy po nim deptali.W szóstym dniu choroby, 18 lipca 1482 r., umarł spokojnie z oczyma utkwionymi w Krzyżu.
Po śmierci Szymona odnotowano ponad 370 cudownych uzdrowień i łask przypisywanych jego wstawiennictwu; grób świętego odwiedzali liczni pielgrzymi. Jego relikwie znajdują się do dziś w krakowskim kościele Bernardynów na Stradomiu pod Wawelem.